Praten over beeld heeft geen zin
Heeft geen zin.
Praten over beeld heeft geen zin.
Iedereen aan tafel heeft iets anders in z’n hoofd, en je hebt enorm veel woorden nodig, beeldende, beschrijvende woorden, om ieders voorstelling duidelijk te maken aan elk ander.
Als je het over beeld wilt hebben moet je beeld verzamelen. Gewoon, met Google, of door foto’s te nemen van een tentoonstelling die je wel mooi vindt, of door een filmstill te gebruiken uit Spiderman. Of door te schetsen.
O, je kunt niet tekenen?
Des te beter. Een niet-mooie schets nodigt meer uit tot inspraak dan een professionele schets. Het is een ding met poppetjes en huisjes, of een stel rechthoeken met woorden erin en pijlen ertussen. Het hoeft niet op een iPad Pro, het kan op die lege envelop daar. Met de bic van de conciërge, een sharpie is niet nodig.
Uitnodigen
En dan is het ineens een praatstuk, of de briefing voor de infographic-maker, of het bewijs dat het doorvergaderde compromisvoorstel niet kan werken.
Het is bovendien een ding dat uitnodigt. Het is maar pen op papier, en dus kan iedereen er iets bij krabbelen. Zonder in te loggen.
Jahoor, je mag best in Miro werken, als je maar schetst.
Weg met de vrijblijvendheid
Dus ik breng naar ons eerste gesprek papier en stiften mee en ga schetsen zodra jullie praten. De schets zorgt direct dat de vrijblijvendheid weg is. Je praat direct over de schets, je realiseert je dat je idee of plan niet helemaal klopt, dankzij de schets. Dan verbeter ik het tot we er zijn.
Super effectief.