Wat doe je als informatie afstandelijk is?

Een schrijver zit achter haar computer. Alle informatie bij de hand, online of in een stapel documenten of boeken. Informatie van academische schrijvers. Ondertussen is er allerlei overleg en inspraak, op zoek naar consensus.
Wat komt hier uit?Iets afstandelijks. Ik sta met m’n tent aan de rand van een wijngaard of getijdengebied. Veel gedoe, een beetje romantisch. Maar wel met m’n neus erbovenop.
Wat komt hieruit?

Iets dat dichtbij voelt.
Intiem.

Vooronderstellingen weerleggen

In 2016 en 2017 werkte ik aan een boek over wijn (lees hier meer), waarvoor ik heel veel wijngaarden te voet heb bezocht. Vaak rond zonsopkomst of zonsondergang. Om dat te mogen doen, moet je een afspraak maken met de eigenaren van het wijngoed. Daar maak je dan een praatje mee, bijvoorbeeld wanneer ze je met de jeep een stuk de heuvel op rijden. Zo’n praatje geeft je allerlei inzichten en weerlegt je vooronderstellingen. Je loopt door het landschap, niet met een boekje of een kaart maar met een gids van vlees en bloed, vol met lokale en superspecifieke kennis. Dat zet de algemene kennis die iedereen op z’n schermpje heeft in een ander licht, het wordt aangevuld met verhalen, met intimiteit en karakter.

Peper toevoegen

Zo ontdekte ik dat het interviewen van andere mensen die de hele dag met hún neus erbovenop zitten een geweldige aanvulling is op m’n eigen neus. Het is precies de peper die een tekening of een verhaal nodig heeft. Het is even werk, maar het principe is eenvoudig.

Vandaar dat ik voor het in beeld brengen van Geopark Schelde Delta (hier) weer koos voor een aanpak die intimiteit zou opleveren: te voet de locaties bezoeken én mensen spreken die er dagelijks rondlopen.

Karakter kweken

Je begrijpt, zoiets kost veel tijd. En geld. Dat moet je een beetje slim aanpakken. Maar ontwerpen in een studio met internet bij de hand levert niet genoeg nabijheid op. Een karaktervol eindresultaat moet je kweken.

Wat je moet vertellen over buiten bedenk je niet binnen.